Thursday, August 26, 2010

സ്വാതന്ത്യദിനം

സംഭവം നടക്കുന്നത് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പാണ്‌.
അതായത് മൈക്രോഫോനെ കാണുമ്പോള്‍
തൊണ്ട വരളുകയും മുട്ടുകാല്‍ കൂട്ടി
ഇടിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അസുഖം എന്നെ
പിടികൂടുന്നതിനും വളരെ മുന്പ്.
ഞാന്‍ അന്ന് കൊട്റെകാട് സൈന്റ്റ്‌ മാരീസ്
സി ബി പീ സ്കൂളിലെ രണ്ടാം ക്ലാസ്സ്‌ വിദ്യാര്‍ത്ഥിനി.
ജൂലൈ മാസത്തിലെ
അവസാന പിരീഡില്‍ രണ്ടാം
ക്ലാസ്സ്‌ സി-യിലെ ക്ലാസ്സ്‌ ടീച്ചര്‍ സിസ്റ്റര്‍ ഓസ്കാര്‍
ക്ലാസ്സിലെ കുട്ടികളെ സസൂക്ഷ്മം നിരീക്ഷിച്ചു.

ഈ കൊല്ലം സ്വാതന്ത്ര്യദിനത്തിന് ആര് പ്രസംഗം
പറയും?
അവസാനം സിസ്റ്റെര്ടെ കണ്ണുകള്‍ രണ്ടാം ബെഞ്ചില്‍
ഇരിക്കുന്ന എന്‍റെ മേല്‍ ഉടക്കി.
കൊള്ളാം. അധികം വര്‍ത്തമാനം
പറയില്ലെങ്ങിലും ഇവളുടെ അപ്പന്‍ നാട്ടിലെ
അറിയപ്പെടുന്ന പ്രസങ്ങക്കാരാനാണ്. ഇനി
മറ്റൊന്നും ആലോചിക്കാനില്ല.
അന്ന് വൈകുന്നേരം സിസ്റ്റര്‍ തന്റെ നോട്ട്
പുസ്തകത്തില്‍ നിന്നും ഒരു പേജ് കീറിയെടുത്തു. എന്നിട്ട്
തന്‍റെ ചുവപ്പ് മഷിപ്പേന കൊണ്ട് ഉരുണ്ടു
കൊഴുത്ത അക്ഷരങ്ങളില്‍ ഒരു പ്രസംഗം
അങ്ങ് എഴുതി...
സഭക്ക് വന്ദനം. ഭാരതപ്പൂന്തോപ്പിലെ സുന്ദര
കുസുമങ്ങള്‍.....
പിറ്റേന്ന് മുതല്‍ പരിശീലനം തുടങ്ങി.
എല്‍ പി സ്കൂളിലെ കുട്ടികളുടെ പ്രസംഗം
ചാക്യാര്‍ കൂത്തുമായി അതീവ സാമ്യം
പുലര്തണമെന്ന് ടീചെര്മാര്കു നിര്‍ബന്ധമാണ്‌.
അത് കൊണ്ട് പ്രസംഗതോടൊപ്പം അവതരിപ്പിക്കേണ്ട
മുദ്രകളും സിസ്റ്റര്‍ എനിക്ക് പറഞ്ഞു തന്നു.
അതായതു സഭയ്ക്ക് വന്ദനം എന്ന് പറയുമ്പോള്‍ കൈ കൂപ്പി
കൈയും തലയും 45 ഡിഗ്രി ചെരിക്കണം.
പിന്നെ ഭാരതപ്പൂന്തോപ്പ്.
അതിനു വലത്തേ കൈ വലയെറിയുന്നതു പോലെ
അങ്ങ് വീശി എറിയണം. അങ്ങനെ അങ്ങനെ.
ഈ മുദ്രകളും പ്രസംഗവും പരിശീലിക്കല്‍
ഓഗസ്റ്റ്‌ 15 നു ഒരു മാസം മുന്‍പ് തുടങ്ങി.
സ്കൂളില്‍ സിസ്റ്റെരും വീട്ടില്‍ ട്യൂഷന്‍
പഠിപ്പിക്കുന്ന മാഗി ചേച്ചിയും എന്നെ
തീവ്രമായി പരിശീലിപ്പിച്ചു. സിസ്റ്റര്‍
എഴുതിത്തന്ന ആ കടലാസ്
നോക്കിയാണ് ഞാന്‍ നിത്യവും
ഏര്‍പ്പെട്ടിരുന്നത്.
പക്ഷെ തീരെ പ്രതീക്ഷിക്കാതെ ആയിരുന്നു എന്നെ പിടിച്ചുലച്ച
ആ ദുരന്തം സംഭവിച്ചത്.
ഞാന്‍ പഠിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന സിസ്റ്റര്‍ എഴുതി തന്ന ആ
പേപ്പര്‍ കാണാനില്ല!!!
തപ്പല്‍, തിരയല്‍ . ചോദ്യം
ചെയ്യല്‍. അംഗന വാടിയില്‍ നിന്നും നേരത്തെ വീട്ടിലെത്തുന്നത്
അനിയനാണ് അതുകൊണ്ട് ആ ബ്രാണ്ടിയെയും വെറുതെ
സംശയിച്ചു. ബട്ട്‌ നോ രക്ഷ
എന്‍റെ ഹൃദയം തകര്‍ന്നു. കിനാവുകള്‍ കരിഞ്ഞു.
ഞാന്‍ നിശബ്ദയായി കണ്ണീരൊഴുക്കി. അന്വേഷണം
പുരോഗമിക്കുന്നു. പക്ഷെ തുംബോന്നും കിട്ടിയില്ല. ഞാന്‍
നിരാശയായി ഹതാശയായി.. പിന്നെ വാവിട്ടു കരഞ്ഞു.
നിര്‍ത്താതെ കരഞ്ഞു.. അപ്പോഴാണ്‌ മാഗി
ചേച്ചി അഥവാ എന്‍റെ ട്യൂഷന്‍ ടീച്ചര്‍ കം കെയര്‍ട്ടെക്കര്‍ ഒരു പരിഹാരവുമായി വന്നത്.
എടി മണ്ടി ആ പ്രസംഗം മുഴുവന്‍ നിനക്ക് കാണാതെ
അറിയാമല്ലോ. നീ അതെനിക്ക് പറഞ്ഞുതാ. ഞാന്‍
നിനക്ക് അത് എഴുതി തരാം.
വാട്ട്‌ ആന്‍ ഐഡിയ സെര്‍ജീ
മാഗി ചേച്ചി വേഗം ഒരു കടലാസും
പേനയുമായി വന്നു.
ഞാന്‍ പ്രസംഗം മുദ്ര സഹിതം അവതരിപ്പിച്ചു.
ചേച്ചി അത് പകര്‍ത്തിയെടുത്ത്.
അത്ഭുതം!!! ഞാന്‍ ചിരിച്ചു.
അങ്ങനെ ഓഗസ്റ്റ്‌ 15 നു 3 അടി ഉയരത്തില്‍
വച്ച മൈക്കിനു മുന്‍പില്‍ ഞാന്‍ സഭയ്ക് വന്ദനം
പറഞ്ഞു. 45 ഡിഗ്രി ചെരിഞ്ഞു. പറയാനുള്ളത് മുഴുവന്‍
പറഞ്ഞു.
ഭാരത്‌ മാതാ കീ ജയ്!
അതിനു എനിക്ക് സമ്മാനം കിട്ടിയതാണ് ആ പച്ച കളര്‍
സോപ്പ് പെട്ടി

Wednesday, August 25, 2010

May 22, 1991

"Sweetie, why are you standing here?"
That was Devassi Appappan, amma's youngest uncle telling the six-year-old me.
I was at the gate of amma's house.
"Amma will come now," I said craning my head towards the bus stop.
"Amma won't come today. Today there will be no buses.Today is bandh. She will come tomorrow. What to do. Rajiv Gandhi was killed. So sad"
Appappan said as mema(my aunt, amma's sister) appeared at the door to receive him.
My eyes welled up.
Amma had left me at her house two days back. She had told me that she would come to pick me that day. I woke up and ran to the gate right then and started to wait for her. My grandmother called me to brush teeth and have tea. I didn't listen. I was desperate to see amma. It was then Devassy appappan came.
Appappan went inside to have a tete-a-tete with my great grandma, who was bedridden.
I was sad, walked behind Appappan with tears in my eyes.I wanted to see amma. I lied on my tummy on the sofa in the visiting room.
Appappan is talking to muthiammamma(great grandma) in the next room. "So sad. His head shattered into pieces," he is explaining how Rajiv Gandhi died.
'Whaat?'
Muthiammamma couldn't hear properly.
Appappan said more loudly
'His.....head....shattered....into....pieces!!!!'